Çocukluğumu hatırlıyorum. Artık geçmişte kaldı. Okula gitmek için sabah kalkar üniformamı giyerdim. Annem karnımı doyurur, servisim gelince de evden çıkardım.
Servisimi de hatırlıyorum. Kapısını açınca içeri girer oturur, okula gidene kadar sakince otururdum. Okul bitince de yine servisle eve gelirdim. Yemeğimi yer, televizyonda bir şeyler izler, sonra da ertesi gün aynı şeyleri yapmak için yatağıma gidip uykuya dalardım.
O yıllarda bu rutinden nefret ederdim. Bir an önce büyüyüp o sıradanlıktan kurtulmak için can atardım. Şimdi büyüdüm. Ne yapıyorum biliyor musunuz?
İşe gitmek için sabah kalkıp takım elbisemi giyiyorum. Kendi karnımı doyurup beni işe götürecek olan servisime binmek üzere evden çıkıyorum.
Servis kapısını açıyor ve ben iş yerimin bulunduğu plazaya gidene kadar sakince oturuyorum. İş bitince de yine aynı servisle eve geliyorum. Yemeğimi yiyip, bilgisayarda bir şeyler izleyip ertesi gün aynı şeyleri yapmak için yatağıma gidip uykuya dalıyorum. Şimdi bu rutinde yaşadığım için kendimden nefret ediyorum.
Peki biz bu bayıla bayıla gittiğimiz tatilde ne yapıyoruz? Deniz kenarında güzel bir yerde denize girip dinleniyoruz. Akşamları çıkıp yemek yiyip , içip eğleniyoruz. Orada yaz boyunca hem çalışıp hem tatil yapanlara özeniyoruz. Peki neden bu kariyer çılgınlığını bir kenara bırakıp o özendiğimiz insanlar gibi yaşamıyoruz? Daha mı az para kazanırız ki? Hiç sanmıyorum. Onlar zaten bizim tüm yıl kazandığımız parayı 6 aylık yaz sezonunda kazanıyorlar. Ne zaman kurtulucaz bu şehrin pis rutininden? Cevap olarak hemen demek isterdim ama maalesef kapitalizm öyle bir şey değil. Ama özgür bir ülkede yaşıyorsak şu andan itibaren bile çok çalışıp başkalarının işinde müdür olmayı hedeflemek yerine , kendi cebine çalışan o özenilen insanlardan biri olmayı hedefleyebiliriz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder